Mijn naam is Hans van der Lans, bijna 51 jaar en sinds 2010 loop ik “hard”. Zoals de 2016 #TCSSuperheroes publicatie over mij zegt: Hans van der Lans is geen standaard Marathon atleet. Hij is groot en niet een van de snelle lopers. Dat is niet onterecht. Ja als ik dit schrijf staan er op mijn palmares 4 Marathon finishen. In 2014 en 2015 was ik bij de TCS Amsterdam Marathon de laatste loper over de Finish bij de hele Marathon.
Hans: “Het verhaal van de London Marathon begint op 24 februari 2016. 60 dagen voor de London Marathon ontvang ik een e-mail met de inloggegevens voor de gegarandeerde late inschrijving. Dat moment kan ik me nog heel goed herinneren, ik was aan het werk en werd overmand door emoties. De London Marathon ….. over 60 dagen loop ik de London Marathon. Een collega die op dat moment binnen kwam zag deze emoties, maakte zich zorgen tot ik half huilend uitlegde dat dit onwijs positieve emoties waren. Met trots vertelde ik dat ik de London Marathon over 60 dagen ga lopen.”
Liefde voor hardlopen
Mijn loopliefde begon in 2010. Om een balans te vinden tussen werkstress en overgewicht begon ik met hardlopen. Natuurlijk zoals iedereen eerst wandelen / rennen. Het werd pas serieus in 2011. In februari 2011 begon ik aan een tijdelijke baan bij Eurosport in het Olympisch Stadion. Mijn bureau stond aan de Olympische Atletiek baan. De meest inspirerende omgeving voor een beginnend hardloper. Op de baan in het Olympisch Stadion kun je alleen lopen als lid van Phanos en bij een paar beperkte wedstrijden. In juni vond ik op internet de Amsterdam Halve Marathon die Finished in het Olympisch Stadion. Ook al had ik op dat moment maar een 5km wedstrijd gelopen, ik schreef me in voor de Halve Marathon.
Na een “grote” loop stond het voor mij vast. Als ik ooit de kans heb wil ik de London Marathon lopen. De London Marathon is samen met New York City Marathon en marathon van Berlijn een van de Iconische Marathons. Voor veel lopers staat New York boven aan en voor mij is dat London. London is een marathon waar heel veel mensen verkleed lopen en London volg ik op de BBC sinds de 80’er jaren. London staat parallel voor fondsenwerven, wat ik sinds 2012 doe voor VUmc Cancer Center Amsterdam.Door mijn Fondsenwerven voor VUmc Cancer Center werd ik in 2014 gevraagd voor de Amsterdam Marathon een van de geportretteerde #TCSSuperheroes te zijn.
Superheroes programma van de TCS
Het Superheroes programma van TCS is voor mij één van de mooiste ervaringen in mijn hardloopleven. Zelf vraag ik aandacht voor een goed doel door het vertellen van mijn verhaal. De originele video is hier terug te vinden. Nu 3 jaar verder ben ik nog altijd bevriend met 3 andere Superheroes. In Januari 2016, bij de Nieuwjaarsborrel van de 2015 Superheroes, kwam de London Marathon ter sprake in een gesprek met mijn contact van TCS. Volledig geheim op dat moment hoorde ik dat TCS waarschijnlijk IT sponsor zouden worden van de London Marathon en dat er misschien wel een kans zou zijn om London te lopen. Met 100 dagen te gaan nog onwetend deelde ik de 100 dagen count down op facebook met “misschien is dit een count down”. Meer en meer signalen dat het ging lukken.
Nu ben ik met één van de TCS Superheroes van 2014 heel erg goed bevriend geraakt. Mijn loopmaatje Manon zou net als ik de Hele Amsterdam Marathon lopen. Helaas op de dag van de Marathon moest ze na 20km uitstappen met een knie probleem. Samen met Manon had ik in 2015 een kleine lokale wedstrijd in Keulen gelopen. Wetende dat London ook voor Manon een grote droom was en als mede Superhero werden we uiteindelijk samen door TCS uitgenodigd de London Marathon te lopen.
Voorbereiding London Marathon
24 februari 2016 nog 60 dagen. In de winter heb ik niet voor een marathon getraind. Eigenlijk voornamelijk getraind voor een snelle 10km. Want mijn doel was om Amsterdam onder de 6 uur te lopen in oktober. Opeens is de werkelijkheid daar. Zit je een Exceldocument een marathon chrash trainingsprogramma te maken. 60 dagen is minder dan 9 weken. Waarvan 2 weken recovery zijn. Eigenlijk had ik maar twee trainingsblokken om op te bouwen. Een echt lange trainingsafstand voor mij min of meer uitgesloten. Dus een aantal weekenden van 15 – 16 km en een maximale training van 18 km. Dat was uiteindelijk mijn voorbereiding voor de London Marathon.
Dat is ook het deel waar ik dolblij was dat ik Manon hetzelfde had aangedaan. Manon had hetzelfde of een nog erger probleem, zakelijk onderweg, veel reizen en dan binnen 60 dagen marathon voorbereiding. Gelukkig is Manon veel fitter en jonger dan mij. We steunden elkaar deze 58 dagen voorbereiding en hielpen elkaar. Uiteindelijk vrijdag de 22e hadden we allebei een vlucht naar London geregeld. Manon vloog vanaf Helsinki en ik vanaf Amsterdam. We landden op verschillende vliegvelden en spraken af om op Station Boston Manor te ontmoeten. Hoe apart het ook was we kwamen van verschillende kanten beiden tegelijkertijd op het station. We hadden een appartement in London vlakbij de Themes.
Voorbereidingen in London
Op zaterdag naar de Marathon Expo. London is een waanzinnige en grote stad. We hadden ervoor gekozen om vroeg naar de expo te gaan, omdat in de middag er een lunch door TCS georganiseerd werd. Bij de buitenlandse lopersbalie het startnummer gehaald. Een van de momenten waar de zenuwen echt toeslaan. De Expo was enorm en het was aardig druk. Een paar stands wilde we absoluut bezoeken: de stand van de TCS, de stand van de Amsterdam Marathon en natuurlijk enkele kleding stands.
Daarna naar de TCS meeting. In totaal 20 – 30 mensen die voor een groot deel de 2014 en 2015 TCSSuperheroes publicatie kenden. Tijdens het eten werd het mij te veel. Zenuwen …… de vijand van iedere marathon loper. Geen keuze, ik moest me even terug trekken. Het heerlijke eten allemaal weg. Verder niet meer gegeten en na een poosje samen met Manon terug naar het appartement waar we onze race spullen klaar maakten. ’s Avonds naar een fantastisch Italiaans restaurant. Gelukkig lukte het om Penne met Italiaanse worst te eten, maar veel eten zat niet in mijn buik. Het uur tijdsverschil was relax, want vroeg naar bed gaan was nu de normale tijd.
London Marathon
Opstaan (wedstrijd start om 10:00) was om 7 uur (8.00 uur NL tijd). Van Brentford met de metro naar de start in Blackheath. Een reis van ruim 1,5 uur, super georganiseerd. Met je startnummer kon je kosteloos reizen. En natuurlijk in de Metro met 90% andere marathonlopers. Sommige nerveus voor hun eerste Marathon, andere ervaren nerveus voor een PB en twee lopers die zich zorgen maakten of dit wel kon met 60 dagen voorbereiding. Manon met zorgen over haar knie die ze toch weer voelde de dagen voor de marathon. Zelf …tja op zaterdag mijn laatste bericht gepost met de tekst: “Ik heb maar 1% kans dat ik de finish haal”. Op dat moment voelde het echt zo. Zelfs om 2 uur in de ochtend (8 uur voor de start) voelde ik me niet OK.
Aangekomen in Blackheath een koffie stopje voor Manon. Nu was ik alleen Amsterdam gewend en ook de luxe, om meestal onder het Olympisch Stadion te parkeren. Van het metro station naar BlackHeath is nog een ruime 2 km lopen. We hadden de Rode start. Snel omkleden. Manon nog een oud t-shirt gegeven om warm te blijven.
Voor ik door de stenen poort ga, net voor de start, beweeg ik me tussen de 4 uur lopers (Manon is al onderweg voor haar avontuur). Om ca 9:50 ga ik het startvak in. Daar sta je dan tussen 40.000 mensen aan de start van de Marathon die voor mij echt een droom was. De eerste tranen, ik ga dit echt doen. Een “come on you can do it” en om ca 10:16 lokale tijd start het avontuur. In voorbereiding op London had ik een mentaal trucje bedacht. Engeland is een niet metrisch land (of te wel de Marathon is 26 mijl), wat als je maar 60 dagen voorbereiding hebt een stuk korter lijkt dan 42km. Dus voor mij waren het 26 Mijl.
In de eerste honderden meters kwam mijn TCS contact net op tijd van de hete lucht ballonnen naar de startweg gerend. Voor mij een fantastisch moment. Dan een rustig marathon ritme vinden. Genieten van alle verklede mensen om me heen. Hulk Hogan, Superman, Batman, diverse nijlpaarden en een aantal anderen komen in de loop van dit verhaal nog voorbij. Het eerste punt waar ik naar uit keek was Cutty Sark, een oude middeleeuws schip wat in London ligt. In de eerste 3 mijl een stuk wat eerst behoorlijk omlaag loopt, maar wat omlaag gaat moet ook omhoog. Dus een lange klim die me best even liet schrikken. Op weg naar de 6 mijl, 10km en daar was Cutty Sark. Meestal op de BBC heerst daar een onwijze stemming. De boot was echt fantastisch, maar van de stemming had ik wel wat meer verwacht. Maar de hele weg genoot ik met volle teugen. Lopen ging lekker. Gedurende afgelopen nacht had ik voor mezelf beslist om in ieder geval de Halve Marathon proberen te lopen in 3 uur 15 minuten.
Bij 13 kilometer miste ik het eten van de vorige dag, ik had energie / voeding nodig. Natuurlijk had ik gels bij me dus een eerste gel. In Amsterdam heb je vanaf 15 km bananen om de 5km punten dus ik maakte me niet veel zorgen. Want dat zou in London toch ook wel zijn? Tip: lees de Marathon info goed, want er waren geen bananen in London. Ik begon gebruik te maken van de vele gummi beren en andere dingen die aan de kant door het massief aanwezige publiek aangeboden werden. Doe nooit iets wat je nog niet geprobeerd hebt… ja ook ik dacht dat. Maar ik had geen keuze ik had zo’n erge honger. Hier werd ik ook ingehaald door het Jamaican Bobslee team. Vier mannen met een zelfgemaakte bobslee die de Marathon liepen voor een goed doel. Best wel frustrerend.
Bij 10 Mijl (16km) begon ik me voor te bereiden op wat voor mij het meest belangrijkste punt van de London Marathon was. De “Tower Bridge”. Vanaf het begin had ik me zorgen gemaakt over een best pittige brug net voor de Halve Marathon. Ik ben een platte land loper. Heuveltraining is voor mij de dorpsbrug met een stijging van een meter of 7. Net na de 11 Mijl een bocht naar rechts, een bord London Pride en daar is de Tower Bridge. Geen zware klim. Een van de meest emotionele momenten die ik beleefd heb. Tower Bridge, dit was mijn droom. Hier wilde ik lopen. Huilend liep ik het begin van Tower Bridge. Net na de 20km haalde ik Colin “BIG Pink Dress” in. Ja er zijn momenten die bij je blijven, je hele leven lang. Colin liep de London Marathon voor Breast Cancer UK. In een gigantische Roze Jurk.
Na de Tower Bridge op zoek naar een kennis. Zaterdagavond, toen ik me echt niet OK voelde appte Julia me. Julia ken ik van mijn Loopgroep House of Running Amsterdam. Julia was naar London verhuisd, wilde me aanmoedigen. Waar ik support wilde hebben en of ze iets voor me mee kon brengen. Dus met Julia afgesproken dat ze na de Tower Bridge met een (levensreddende) banaan zou staan. Naar rechts, ik was bezorgt of ik Julia wel zou vinden. Daar stond ze. Een onwijs warme knuffel. Paar seconden contact. Julia vroeg hoe gaat het? Mijn Antwoord: ”Het is loodzwaar”. Snel verder naar het Halve Marathon punt. 3:15:11 met banaan stop…. Ik weet dat ik meerdere keren heb gecheckt want zo voelde ik me echt niet. Ongeveer 10 minuten voor mijn Marathon doorkomst tijd in 2015.
Iedere marathon heeft mindere stukken. De Isle of Dogs was dat voor mij in London. Overal staan supporters en overal word je aangemoedigd. De Isle of Dogs iets minder mooi. Ik weet ergens rond de 26km zag ik een standje met tosti’s…. Helaas geen geld bij me anders ????? Het deel tussen 23 en ca 31 km het moeilijkste deel van de Marathon. Tot ik bij 32 km wat rekenwerk deed en ….wacht even… ik kan onder de 7 uur lopen. 2014 en 2015 in Amsterdam had ik meer dan 7 uur nodig voor mijn Marathon. Zoals ik al begon ik ben geen snelle loper. Een tijd onder de 7 uur voor mij dus bijzonder. Langs de Embankment / Thames liep ik nu opeens een 10km race aan het eind van de Marathon. Meestal loop ik vanaf km 5 – 6 alleen. In London waren er altijd wel mensen om me heen. Ook veel dezelfde mensen. Dus je steunt elkaar. Batman had het erg moeilijk langs de embankment dus heb ik hem aangemoedigd. Iemand van de Red Arrows met een vliegtuigje op zijn rug. Lopen ging lekker. Door de banaan en energie drank had ik weer energie.
“De meest bizarre km ooit kwam voor mij in London rond de 36 km. Eerst stond op een balkon heel luid Heroes van David Bowie aan. In mijn Marathon voorbereiding en fondswerving gebruik ik heel vaak de tekst “we can be heroes …..,just for one day.” Want als je een marathon loopt, of je dat nu in 2 uur of in 8 uur doet, je bent een held! Kippenvel.”
Ik liep natuurlijk in mijn VUmc Cancer Center Amsterdam shirt. London wilde ik ook gebruiken om fondsen te werven voor Amsterdam. Opeens een paar studenten aan de kant die een zakje “weed” hasj aanboden…De spanning die nog in me zat brak op dat moment. Ik kon alleen maar onwijs lachen (natuurlijk niet aangenomen). Een paar honderd meter later een paar studenten met bier…, twee slokjes genomen (want bier geeft energie).
Bij 40km net voor de 25 mijl wist ik de 7 uur was haalbaar. Bij Big Ben naar rechts op weg naar Buckingham Palace “The Mall”. Voor me zie ik het Jamaicaanse Bobslee team. Bij 13km hadden ze me ingehaald, nu was ik sneller en een wedstrijd begon voor mij om voor het Jamaicaanse bobslee team te finishen. De laatste km. Ik weet dat er een bocht naar rechts moet komen naar de finish. Nog 400 meter nog steeds geen bocht. Bij 200 meter, de bocht naar rechts ….. in de bocht mijn goede vriendin Manon trots met haar finisher medaille. 7 uur lang heb ik me in de achtergrond zorgen gemaakt over Manon. Zou ze het halen? Zou ze last krijgen van haar knie? Manon haar verhaal lees je hier. Een Last viel van mijn schouders, Manon had het gehaald! Ik riep naar Manon: “Ik loop onder de 7… ik loop onder de 7!” De laatste honderd meters. En de ontlading. Buckingham Palace heb ik echt eerlijk niet gezien.
Mijn vierde Marathon finish, de London Marathon in 6:53:39 gefinished als 1.000.2605 deelnemer en opvolgende finsher van London #2ndMillion 2.605. Tijdens de London Marathon editie 2016 was de miljoenste finisher en dat maakte deze editie wel heel speciaal. Na de finish Medaille, Tas met Finisher shirt en mijn eigen spullen gehaald.Terug naar het appartement hebben we zeker nog een km of 2 gewandeld.
“De London Marathon voor mij de meest fantastische beleving ooit! London heeft me als mens en Loper veranderd.”
Kalender
Voor 2017, helaas dit jaar geen London. In januari heb ik wel heel veel hoop gekregen dat in 2018 de London Marathon voor mij en Manon weer op de kalender staat.
In November 2016 heb ik in samenwerking met de Mo-Vember Run mijn meest persoonlijke verhaal verteld. Hopelijk in April 2018 loop ik voor Movember de London Marathon om nog meer aandacht te vestigen op dit heel gevoelige onderwerp en geld in te zamelen.
En heel eerlijk … ik tel nu al af …. Nog 411 dagen! Voor mij later dit jaar hopelijk Berlijn al heb ik helaas nog geen startnummer. Natuurlijk loop ik de TCS Amsterdam Marathon en heel stiekem hoop ik op een startnummer (twee startnummers) voor de TCS New York Marathon.
Deze blog is aangeleverd door Hans van der Lans
Fundraiser Facebook
Instagram
Wil jij graag jouw verhaal met ons delen? Dan zijn wij op zoek naar jou!
Neem contact met ons op!