Ik zal mij eerst even voorstellen, ik ben Kirsten Jochems 47 jaar, samenwonend, 2 kinderen, hondje en wonend te Zandvoort. Sinds 2011 ben ik een fanatiek hardloper. In januari 2011 ben ik gestopt met roken en besloot ik om dat jaar de marathon van New York te lopen. Mijn ene verslaving de deur uit de andere was geboren. Na New York volgden Berlijn, Barcelona, Rotterdam, Amsterdam, de Jungfrau in Zwitserland en Londen. Ik loop niet alleen lange afstanden maar vind het ook leuk om een 5, 10 of halve marathon te lopen en de laatste tijd spreekt het lekker relaxte trailrunnen mij steeds meer aan. Een aantal maanden geleden zag ik een advertentie op Facebook van Running Holland (gecertificeerd door de atletiekunie) om hardlooptrainer te worden. Ik liep al heel lang rond met de wens om iets voor mijzelf te beginnen en wat is er leuker dan van iets dat je het liefste doet je werk te maken en mensen het gevoel te laten ervaren dat je zo blij maakt. Heerlijk sporten in de buitenlucht is goed voor iedereen.
Genieten tijdens de Valencia Marathon
Door blessureleed in de zomer en daardoor minder km’s en vooral op lager tempo stond nu GENIETEN op de verlanglijst. En zo geschiedde…..Voor iemand die vooral altijd een bepaalde tijd wil lopen was dit best een dingetje. De laatste dagen vroeg ik mijzelf wel af hoe ga je de race indelen. Op gevoel? (Maar wat als mijn gevoel me toch te hard laat lopen) met verstand? Ja (wat moet ik me daarbij voorstellen) of op hartslag? (Niet op getraind dus welke zones hou ik aan). Het werd een combinatie test! Ik had de zones die ik in Rotterdam liep wel voor de zekerheid doorgekregen (bedankt Peter). Dus het plan was lopen op gevoel en hou die hartslag in de gaten en gebruik je verstand dan komt het vast goed en geniet vooral. Ik had bij de inschrijving (hele tijd geleden) opgegeven onder de 3:30 te willen lopen. Wist dat dat er absoluut niet in zou zitten en dat had nu als gevolg dat ik eigenlijk in een te snel startvak stond. Voor de start moest ik al naar het toilet maar geen dixies in startvak dus dat moest dan later maar.
De start
8:36 nog lekker koel en de marathon van Valencia gaat van start. Wat een mensenmassa en wat is het toch fijn als je eindelijk mag lopen. Ik werd gelijk aan alle kanten ingehaald. Dat is voor mij niet heel fijn want ik moet rustig blijven lopen en mijn verstand gebruiken. Na 4 km zoek ik langs de kant een struik op want kan niet langer blijven lopen met een volle blaas. Ach, wat maakt het uit, vandaag ga ik genieten denk ik steeds. De km’s gaan voorbij maar mijn hartslag is volgens schema te hoog. Moet ik dan nog langzamer lopen? Mijn benen willen niet langzamer, eerder sneller. Mijn gedachten zijn druk met afwegen wat te doen. Toch maar rustig blijven lopen en dan kijken hoe de race gaat. Ik geniet van alles om me heen. Op heel veel plekken muziek met opzwepende drums. Vamos, vamos hoor ik continu, dus vamos doet KIRS10.
Oerdrang
Na een km of 25 moet ik weer plassen. Deze keer zie ik Dixies staan dus ren naar binnen. Wat ik daar aantrof zal ik jullie besparen (ook dat hoort bij de Valencia Marathon) het maakt je op zo een moment niet uit. Hup, broek naar beneden, plassen en weer door. Km 30 nadert en ik zie een bekend shirt voor me van loopgroep 03. Ik loop in en zie Maarten, hij heeft het zwaar, ik wens hem succes en loop verder. Ineens overvalt me een oerdrang om alles los te laten. Zolang mijn hart maar blijft kloppen kan ik alles aan denk ik. Ik ga ervoor. Ik heb geen zin meer om na te denken. Ik wilde genieten en dat ga ik zo lang mogelijk volhouden dacht ik. Pompen of verzuipen, we zien wel. Ik voelde me zo goed bij deze beslissing. Het ging alleen maar beter. Mijn knieën begonnen wel pijn te doen dis weer even een korte stop en een dame van de EHBO ze even laten sprayen met een spulletje. Zo en nu hup gaan en niet meer stoppen tot het eind was mijn motto. De km’s vlogen voorbij en ik begon langzaam steeds meer lopers in te halen. Op km 35 zag ik Marcel, ook hij had verschrikkelijk pijn in zijn benen. Ik liep door, sorry Marcel. Ik zat er net lekker in en niks of niemand kon mij stoppen. Nog 5 km, nog geen hamer, nog geen verval. Nog 3 km, hartslag veel te hoog, kuiten op klappen maar nog steeds geen verval. Dan de laatste km’s, het publiek uitzinnig ik zwaai, klap en krijg mensen mee in mijn enthousiasme. Ze staan daar tenslotte ook voor mij en ik geniet zo waanzinnig.
De laatste kilometer
Als je ooit een marathon hebt gelopen weet je hoe belangrijk publiek kan zijn. De laatste km, een klein stukje naar beneden en ik laat me vallen. Horloge geeft aan 4:10 per km! Ik zweef van de endorfine. Eindelijk het blauwe water links en rechts de blauwe mat. Nog een paar honderd meter, ik zwaai en kan niet ophouden met blij zijn. Man, man, man, wat heb ik genoten en ook nog eens een tijd gelopen die ik niet verwacht; Valencia bedankt!
Mocht je nu nog steeds niet begrijpen wat er zo leuk is aan hardlopen? Doe dan eens een gratis proeflesje mee. Hardlopen is niet altijd leuk maar wel zo verschrikkelijk lekker. Het heeft mij zoveel moois gebracht. Ik ben een heel gelukkig mens!
www.kirstenrunning.nl
www.facebook.com/KIRS10RUNNING
Wil jij graag jouw verhaal met ons delen? Dan zijn wij op zoek naar jou!
Neem contact met ons op!