Vrijdag 11 oktober was het dan zover. Ein-de-lijk mochten we in het vliegtuig stappen naar Chicago. We hadden er zo lang naar uitgekeken en nu begon eindelijk het avontuur. Ik heb er zin in! Of eerlijk gezegd; wij hebben er zin in. We vlogen om 11 ’s ochtends vanuit Amsterdam om rond 1 uur ’s middags in Chicago te landen. Terug de tijd in dus. Wat betekende dat het een heel lange dag zou worden.
Eenmaal in het hotel aangekomen, was het inchecken, kamer bekijken en toen weer weg. Zaterdagochtend zouden we de 5km lopen als opwarmertje en de startnummers moesten op vrijdag opgehaald worden. Een voordeel was dat we dan gelijk ons startnummer van de marathon konden halen, wat betekende dat we zaterdag lekker de hele dag konden niksen. 
We gingen met een echte Amerikaanse gele schoolbus naar de marathonexpo en onderweg vielen we allebei al in slaap. Gelukkig stond er file en konden we onze powernap heerlijk afmaken. Eenmaal op de expo ging het allemaal vrij snel. Het was al richting einde dag en het was niet druk. Startnummer halen, rondje slenteren langs alle tentjes en weer richting hotel. We wilden nog maar één ding: eten en slapen. Na snel wat gegeten te hebben, kwamen we op de kamer en rond de klok van 9 uur vonden we het mooi geweest; lekker naar bed toe.
’s Ochtends 4 uur. Geen wekker, maar klaarwakker. Gelukkig moesten we niet heel veel later toch opstaan, want om half 6 begon het ontbijt. Het was tijd voor de warming-up voor zondag. Lekker een 5 kilometer hobbelen en de stad verkennen. Het was maar goed dat we deze ‘race’ gedaan hadden, want nu wisten we hoe koud het kon zijn ’s ochtends. En nu snapten we ook waarom Chicago ‘The Windy City’ wordt genoemd. Het waait er, en niet zo’n beetje ook. En die wind is koud, heel koud. Bij de finish van de 5km kregen we gelukkig een leuke muts om je warm te houden. De 5 kilometer begon vroeg, wat betekende dat je nog lekker veel aan je dag had. En die dag hebben we besteed aan chillen, eten en bedenken of we een lange óf korte broek aan deden tijdens de marathon.
’s Ochtends 4 uur. Wakker. Dit keer wel van de wekker, want we moesten alweer vroeg uit bed. En vandaag mochten we ons niet verslapen dus uit voorzorg drie verschillende wekkers gezet. Vandaag was het D-day. Vandaag mochten we 42,195km lopen. Hadden we een doel? Ja! Eigenlijk waren er meerdere doelen. Het hoofddoel was genieten, doel twee was binnen de 4 uur finishen en doel drie was een PR voor Crissy. Ik had ook nog een apart doel voor mezelf gesteld aan het begin van het marathontraject. Voor mij was het doel om nu een keer niet geblesseerd te raken in de aanloop én tijdens de wedstrijd.
Het startschot klinkt en we zijn weg (en ja, we hadden gekozen voor de lange broek).Al snel wisten we dat we niks aan onze GPS-horloges hadden tussen alle hoge gebouwen. Tempo’s van 1:30 en 7:45 per kilometer kwamen voorbij en we besloten om maar gewoon lekker te lopen en het tempo uit te rekenen bij elke 5 kilometer. We hadden een lekker steady tempo en op de helft kwamen we door in ongeveer 1u57. Als we dit konden volhouden dan zou het een dik PR voor Crissy zijn. Rond de 24 kilometer moesten we allebei plassen en werd de marge iets kleiner, maar we lagen nog steeds op koers voor een PR. Toen begon helaas Crissy haar buikpijn op te spelen en werd er noodgedwongen een wandelpauze ingelast. Ik probeerde het PR-plan uit haar hoofd te praten, want dat was niet het grote doel. Als we zo door bleven rennen, dan spatte doel 1 ook uiteen. Dat was namelijk genieten en met zoveel pijn geniet je niet meer zo veel. De buikpijn zakte en we konden weer door. Helaas bij 37,5 kilometer begon de buikpijn weer en moesten we weer even wandelen. Na even goed overlegd te hebben, hadden we een plannetje voor het laatste stukje. Twee keer 2 kilometer. Dit klinkt makkelijker dan nog één keer 4km. Bij kilometer 40 keek Crissy op haar horloge en zei ‘we gaan door!!’. En dat deden we. Tijdens de laatste vier kilometer was ons tempo het hoogst en daardoor voelden we ons. We finishten in een tijd van 3:58:17 met een heel grote glimlach. Twee van de 3 doelen waren behaald, maar een PR voor Crissy helaas net niet. Maar niet getreurd. De benen voelden goed en we finishten sterk. Wat betekent dat het de volgende keer (als de buikpijn weg is) nog een stukje sneller kan. En mijn persoonlijke doel was ook behaald. Ik was dit keer niet geblesseerd geraakt wat deze marathon (plus training) een mooie basis maakt voor mijn volgende marathon.
Uitwandelen naar het hotel deed wonderen. Er was bij ons allebei niet veel spierpijn te vinden de volgende dag. De trap naar beneden pakken was nog steeds geen pretje, maar de tweede dag na de marathon waren de benen eigenlijk alweer als vanouds. Nog twee dagen sightseeing in deze prachtige stad in het vooruitzicht. En een prachtige stad was het. Niet alleen de gebouwen, de rivier en Lake Michigan, maar ook de mensen. Tijdens de marathon zijn we ZO veel aangemoedigd. Er stonden in totaal 1,7 miljoen mensen langs de kant en het leek wel alsof ze ons allemaal individueel aanmoedigen. Toeters, bellen en gejuich. CHICAGO BEDANKT.