Ik zit nog te dagdromen als ik achter mijn laptop kruip. Ik droom weg en denk terug aan 6 november jongstleden! Inmiddels ligt die datum enkele weken achter me. Een aantal dagen die ik nooit meer zal vergeten. Een dikke glimlach op mijn gezicht als ik terug denk aan het opdraaien van First Avenue en mijn twee kinderen Gwen en Lynn, samen met (O)pa en (O)ma zie staan. Geweldig moment, tranen in mijn ogen. Mijn ouders die afgelopen jaar beide zeventig zijn geworden en die twee prachtige kinderen van me, tussen de gekte tijdens de New York City Marathon. Wat een sfeertje en zei maakten er deel van uit!
Aftellen 3-2-1 en BOOM!
Het was weer intens genieten én weer was er die kippenvel. Het begon al toen ik naast mijn echtgenote stond op de Verrazano Bridge, voor de start. Het Amerikaanse volkslied werd luidkeels gezongen. De speech van New York Road Runners; hoofd evenementen Peter Ciaccia, waarin hij aankondigt dat de deelnemers de grootste BLOCK PARTY in de wereld zouden gaan beleven, en hij liegt er geen woord van want het is één groot feest! En dan het aftellen, 3-2-1 en BOOM! Voor mijn echtgenote Femke was het haar eerste New York City Marathon ervaring. Ook bij haar was het genieten er, al bij de warming-up! En ook Femke heeft 42195 meter met een grote smile op haar gezicht en kippenvel door de straten en de verschillende wijken van New York gelopen! Na de finish vertelde ze me: “nu snap ik dat jij, als het zou kunnen, elk jaar hier terug wil komen”. Dit is met niets, maar dan ook niets op loopgebied te vergelijken!
Het was eigenlijk deze editie een droom voor me die werkelijkheid werd. Mijn linkervoet die in april voor de zesde (!) keer geopereerd was heeft het goed gehouden. Eigenlijk was het een soort van wondertje dat ik ‘gewoon’ die 42195 meter uitgelopen heb. Maar vooral dat de mensen die me het dierbaarst zijn, die me het meest aan het hart liggen, hier ook bij waren. Mijn ouders, mijn kinderen en mijn vrouw. Fantastische trip, genoten en veel gezien. En lekker hardgelopen, sfeer geproefd, interactie met het geweldige publiek langs de kant, een topdag. Sinds ik terug ben heb ik elke dag even weg gedroomd en gedacht aan deze mooie dagen voor, tijdens en na de marathon.
Dromen over de Abbot marathon majors
En ik blijf dromen hebben…. Dromen op hardloopgebied, dromen op marathon gebied. Nee de tijden van zo snel mogelijk van punt naar punt rennen liggen al een tijdje achter me. Persoonlijke records evenaren of verbeteren lukt toch niet meer, mijn persoonlijke records staan immers te scherp om dat nog na te streven op 43 jarige leeftijd.
Ik heb het over andere dromen; meer het hardlopen beleven! Na de New York City Marathon van dit jaar waar ik goed en heel uit ben gekomen, met een zeer korte voorbereiding van slechts 6 (!) weken, droom ik stiekem van de Abbott marathon majors! New York heb ik nu drie keer mogen lopen en beleven. Maar diep van binnen droom ik al een hele poos om alle zes de majors marathon ooit één keer gelopen te hebben! De teller staat nu op één met new York. Daar moet dan: Chicago, Boston, Londen, Berlijn en Tokio nog bij komen!
Wat zou het fantastisch zijn om dat voor mijn 46e te kunnen verwezenlijken! Het is krap dag om deze droom werkelijkheid te laten worden! Op 4 juni 2019 word ik namelijk 46! Ik heb dus nog twee en half jaar om deze droom na te streven! De weg is inmiddels ingeslagen april 2017 wil ik de marathon van Rotterdam lopen om me te plaatsen voor Boston 2018! Wie weet in het najaar 2017 Chicago of Berlijn? Dromen mag. Nee beter, dromen moet!
Dromen zorgen dat je geïnspireerd blijft en zorgen dat je blijft werken om iets te verwezenlijken. Dromen houden je scherp. En wie weet helpt Marathonworld mij wel bij het verwezenlijken, het nastreven van mijn hardloopdromen 😉 We weten of het gelukt is op 4 juni 2019 of mijn hardloopdromen dan zijn uitgekomen.