IVO: MIJN EERSTE MARATHONERVARING IN NEW YORK

Hoe is het zover gekomen?
Op 5 november 2016 beleef ik als toeschouwer de marathon van New York. Wat gaaf; hier worden de lopers pas echt aangemoedigd. Mijn besluit staat vast, hier in New York wil ik mijn eerste marathon lopen.

Heb ik hardloopervaring? Nee. Sport ik? Ja, ik tennis twee keer in de week een uurtje. Dus nog een lange weg te gaan… Allereerst ben ik een paar hardloopschoenen gaan kopen bij Runshop Greg van Hest. Tevens kreeg ik hier een loopanalyse; hieruit bleek dat ik anti pronatie hardloopschoenen nodig had om mijn voeten te corrigeren. Perfect geholpen. Toen ik thuis kwam, heb ik de nieuwe schoenen meteen uitgeprobeerd. De eerste 4 km hardlopen op zaterdag 12 november 2016 waren een feit.

En hoe gaat het verder?
Nu uitbouwen; de eerste 5 weken twee maal per week hardlopen, vervolgens naar drie maal per week. Helaas krijg ik op 3 januari behoorlijke last van mij rechterknie. Eerste gedachte was natuurlijk daar gaat de marathon. Ik heb meteen een afspraak gemaakt bij de fysiotherapeut, die me doorverwees naar de podologie. Hier kreeg ik correctiezolen aangemeten, het bleek namelijk dat mijn rechterbeen iets korter was dan mijn linkerbeen.

Op 14 februari kreeg ik de zooltjes. Daarna kon ik de trainingen weer rustig uitbouwen. Intussen werd ik lid van de atletiekclub te Gemert (GAC). Hier leerde ik veel zaken die belangrijk zijn bij het hardlopen, zoals: rekken en strekken, beenspieren trainen, intervaltraining, warming-up en cooling-down enzovoort.

Toen was het tijd voor een eerste ‘echte test’, namelijk een hardloopwedstrijd van 15 km. Op 9 april 2017 loop ik 15 km in 1:11:54 uur. Heel tevreden. Vanaf dit moment nog 30 weken tot de marathon. Ik ben blijven trainen en op zoek gegaan naar de eerste halve marathon. Ik heb er nu zoveel vertrouwen in dat ik me via Marathonworld voor de marathon van New York aanmeld. Zij regelen het ticket en de hele reis met begeleiding. Een hele geruststelling. Er is nu geen weg meer terug.

Mijn eerste halve marathon
Op 3 juni 2017 loop ik mijn eerste halve marathon. Het verloopt helemaal volgens schema. Het gaat dan ook bijzonder goed, ik loop deze halve marathon in 1:44:08. De dagen erna zijn minder. De eerste dag na de wedstrijd had ik spierpijn, stramme benen en een pijnlijke linker knie. De tweede dag was de spierpijn weg maar de pijn in knie helaas niet.

Oei het is nog 22 weken, gaat deze blessure mijn marathondroom in de weg zitten? Vlug weer een afspraak bij de fysiotherapeut gemaakt. Het blijkt dat mijn pezen te kort zijn en ik krijg rek- en spier- opbouw oefeningen voor de bovenbenen. Dit betekent elke dag oefeningen doen.

Oei, tegenslag
In de tussentijd blijf ik twee maal per week korte afstanden lopen. Na 3 weken probeer ik 12 km te lopen. Dit gaat goed. Dus de week erop 14 km maar toen….. weer pijn in de knie. Wat nu? Het is nog 17 weken tot aan de New York City Marathon en mijn marathonschema moet nu starten. Ik ben weer terug gegaan naar de fysiotherapeut; het blijkt dat ik nog steeds te korte pezen heb. Hiervoor krijg ik andere rekoefeningen, pff nu hopen en bidden dat dit aanslaat. Dit betekend dat ik elke dag ijverig de oefeningen moet gaan doen. In de tussentijd blijf ik twee maal per week korte afstanden lopen. Op 18 september loop ik 14 km zonder pijn. Maar het is nog maar 7 weken. Kan het nog?

En dan de tweede halve marathon
Op 8 oktober loop ik de halve marathon van Eindhoven in 1:40:15 uur. De dagen erna geen pijn. Yes! Nog 4 weken en dan staat de marathon voor de deur. Oei! Ik heb geen lange afstanden gelopen. De langste afstand was 24 km. Is dit lang genoeg? De dag waar ik na toegewerkt heb, komt snel dichterbij.

Op naar de marathon van NYC
We vertrekken op 2 november naar NYC. Onderweg vraag ik me van alles af. Ga ik het halen? Wanneer komt de man met de hamer? Krijg ik pijn aan mij knie? Eenmaal aangekomen probeer ik mijn rust te pakken. De laatste 2 dagen zijn aangebroken, dit betekent koolhydraten stapelen en veel water drinken. Er blijken via Marathonworld circa 85 lopers te hebben geboekt. Onder begeleiding van Marathonworld is nog een fietstocht door New York georganiseerd en vindt er een trainingsloop in Central Park plaats. De sfeer onder de lopers is ontspannen. Je voelt wel dat iedereen heel erg gemotiveerd is om de marathon uit te lopen.

De wekker gaat om half vijf af
Op 5 november op 04:30 uur gaat de wekker D-Day. Gelukkig heb ik redelijk goed geslapen. Ik spring onder de douche en ga vlug ontbijten want om 5:15 uur komt de bus die ons naar State Island brengt. Vanaf dit punt gaan we starten met meer dan 50.000 lopers. Ik start in wave 2 om 10:15 uur dus nog ik moet 4 uur wachten.

In het startersdorp (ja het is een echt dorp) is van alles te krijgen: koffie, donuts, water, sportdrank en bagels. Ik eet en drink nog iets. Door de spanning ben ik wel vijf keer naar de wc geweest. Eindelijk mag ik naar het startvak lopen. Voordat we mogen starten, wordt het Amerikaanse volkslied gezongen, heel indrukwekkend al die mensen die meezingen. En dan klinkt het startschot. Ik denk aan twee dingen: genieten en laat maar komen die 42,2 km.

De eerste kilometers lopen we over Verrazano Narows Bridge, dat is meteen klimmen.

Na 3 km komen we van de brug af en horen we toeschouwers juichen. Heerlijk. Kippenvel. Ik begin te glimlachen en dit houdt niet meer op. De kilometers vliegen voorbij en ik zorg dat mijn hartslag niet te veel oploopt. Het gaat goed!

Waar is Michelle?
Op naar de 26 km, want daar staat mijn vrouw Michelle. Hier aangekomen besef ik dat het heel goed gaat. Ik stop even en geef mijn schat een kus en een knuffel. Dit geeft weer een boost om verder te gaan naar The Bronx. Hier aangekomen, na ongeveer 32 km, is het weer een groot feest. Op naar de laatste brug (er zijn er in totaal vier) en ja hoor het publiek staat weer te juichen als je van de brug afkomt. Nog 7 km naar de finish in Central Park. We moeten weer klimmen en we blijven klimmen. Niks is namelijk vlak in de marathon van NYC.

Het wordt zwaar
Nu wordt het zwaar, ik kan niet meer soepel lopen. Mentaal zit het goed en ik blijf maar gaan. Yes, ik ben in Central Park. Nog 4 km te gaan. Maar het wordt zwaarder en zwaarder, de benen willen niet meer. Nog 2 km. Tot mijn verbazing zie ik Michelle langs de kant staan. Hoe kan dat nou? Ze zou toch bij de finish staan? Dit is de laatste boost die ik nodig had. Nu ben ik er bijna, maar wat duren de laatste meters lang.

Yes, Yes
Eindelijk zie ik de finish en ja ik heb het gehaald. Wat een opluchting. Ik kan het niet geloven! En dan krijg je de medaille om je nek en is er weer kippenvel. Het blijft ongelooflijk, maar het is echt gelukt in 4:18:44 uur. Op naar de volgende marathon!