Jaren, zo niet dan zeker maanden lang hadden mijn vriendin en ik al het plan om eens naar Barcelona te gaan. Dit jaar moest het er dan maar eens van komen, bedachten we afgelopen zomer. Ik vond het prima, als ik er ook maar kon hardlopen. Dat kan natuurlijk overal, alleen wil ik dan weer aan een wedstrijd kunnen meedoen en de wedstrijd die ik daarvoor had uitgezocht vond plaats op 4 maart 2007 en ging over 42 km en 195 meter: jawel de marathon.
De voorbereiding verliep naar wens; eind september gestart met gericht trainen, de nodige kilometers gemaakt, maar wel over typisch Hollandse wegen (vlak) en in typisch Hollands najaars- en winterweer (0 tot 10 graden en nat). Desondanks vol goede moed naar Barcelona vertrokken.
Ook de parcoursverkenning verliep geheel volgens verwachting. In 6 dagen tijd hebben we nagenoeg alle belangrijke bezienswaardigheden bezocht: de Sagrada Familia, Park Guëll, Casa Mila (ook wel La Pedrera genoemd), Camp Nou (het Barcelona-stadion) en de Arc de Triomf. Bijna al deze bezienswaardigheden lagen langs het marathonparcours, dus ik kreeg stukje bij beetje een aardig beeld van wat mij te wachten stond. Die 6 dagen waren echter niet voldoende om op alles voorbereid te zijn.
Op de marathondag liep om 6 uur mijn wekker af. Voor een werkdag is dat normaal, op zondag en dan ook nog tijdens een vakantie zeer uitzonderlijk. De aanleiding was echter al lang duidelijk, dus erg lang werd er niet om getreurd. Na een stevig ontbijt (net zo min normaal als het tijdstip van opstaan) hees ik mij in mijn loopkleding en toog ik op weg naar de start. Na de gebruikelijke taferelen die aan een loopwedstrijd voorafgaan (warmlopen, rekken, nog een kus en dan naar het startvak) begon de lange rondgang door de stad. Bij een langzamerhand tot 24 graden stijgende temperatuur werd geklommen naar Camp Nou, gedaald naar Placa de Espanya, verder afgezakt naar Placa de Catalunya, langs La Pedrera de weg omhoog genomen in de richting van La Sagrada Familia. Een omweg langs het Hospital de Sant Pua bracht ons uiteindelijk voor La Sagrada Familia, waarmee volgens de afbeelding van het routeprofiel het zwaarste deel van het parcours achter de rug zou zijn. Op dat moment voelden mijn bovenbenen echter al als een stelletje volledig verzuurde en dus onwillige ledematen en was ik dan ook blij dat er nu een stuk “vlak” in het verschiet lag.
Het stuk vlak, waarmee het tweede deel van de rondgang zou beginnen, was bijna vanzelfsprekend niet vlak. De route liep weliswaar langs een volledig vlakke weg, de parallelbaan die wij mochten betreden was dat echter niet. Een opeenvolging van enkele op- en afritten maakten van het “vlakke” deel meer een traject voor een heuvelinterval en om die reden dus niet het deel van het parcours waarvan ik hoopte enigszins te herstellen om het laatste deel door de binnenstad weer te kunnen vlammen. Vlammen werd het echter wel, maar dan heb ik het nu over het gevoel dat in mijn bovenbenen steeds meer begon te overheersen.
Na deze onverwachte en daarom vooral mentale martelgang door een toeristisch gezien minder aantrekkelijk deel van de stad, doemde het oude centrum weer op. Via het inmiddels tot tropische taferelen omgetoverde Parc de la Cuitadella en de Arc de Triomf ging het weer langzaam omhoog naar Placa de Catalunya, via de kathedraal en de Ramblas omlaag naar de haven om van daaruit aan de laatste klim richting finish te beginnen. Deze laatste klim over ongeveer 4 kilometer bracht ons hooguit 24 meter hoger, het voelde echter aan als in volle sprint de Cauberg opfietsen. Met inmiddels buitenproportioneel verzuurde bovenbenen vervolgde ik mijn weg, die zoals we in de dagen ervoor hadden ontdekt, langs ons appartement voerde. Daar zou mijn persoonlijke supporter mij aanmoedigen, dus van opgeven was nu zeker geen sprake meer.
Ondanks alle pijn, die zich verbazingwekkend toch alleen manifesteerde in de al genoemde ledematen, werd de laatste kilometer een grote zegetocht. Alle ontberingen werden nog even vergeten en euforie kreeg dichter bij de finish steeds meer de overhand. Met voor mijn gevoel nog een behoorlijke sprint (waarschijnlijk met een snelheid gelijk wandelen) werd de finishlijn gepasseerd in een tijd die een half uur langer was dan gehoopt, maar niettemin tot tevredenheid stemde: 4 uur 28 minuten 15 seconden.
De cooling down bestond slechts uit een uurtje lui in de zon hangen op Placa de Espana, tot meer was ik lichamelijk even niet meer in staat. Ik had zo wel de mogelijkheid alle deelnemers die nog onderweg waren naar de finish en die het mogelijk nog zwaarder hadden dan ik, te aanschouwen. Terwijl ik al dat lijden zo zag en dat combineerde met mijn eigen fysieke gesteldheid van dat moment, was slechts één conclusie mogelijk: Het was weliswaar niet eens (het was mijn tweede marathon), maar in ieder geval wel nooit meer.
Inmiddels zijn we 10 jaar en 2 marathons verder.
Wil jij graag jouw verhaal met ons delen? Dan zijn wij op zoek naar jou!
Neem contact met ons op!
Mooi verhaal!