Met nog minder dan een maand te gaan, komt Chicago nu toch echt dichtbij. In mijn vorige blog schreef ik hoe mijn vorige marathon verliep in Rotterdam en dat die toch wat minder goed bevallen was dan ik had gehoopt.
Nu zijn we al een paar maanden verder, heb ik al veel lange(re) duurlopen gedaan en begint het vertrouwen in een volgende marathon gelukkig een klein beetje te groeien. Dit ging niet vanzelf. De eerste paar lange duurlopen waren niet echt een succes. We hebben bedacht dat we een lange duurloop een ronde vinden van boven de afstand van een halve marathon. De eerste keer 25 kilometer ging goed tot de 19. En toen we begonnen aan de 27 kilometer training, ging het goed tot de 21. Beide keren speelde toch weer die maagpijn op. Wel een kleine verbetering van 2 kilometer, maar mijn twijfels en onzekerheden namen toe. Hoe moet dat nu straks in Chicago?
Inmiddels heb ik geleerd dat ik niet altijd heel eigenwijs moet zijn, althans geleerd, ik probeer te luisteren naar Erik. Na een bezoekje aan de huisarts, wat onderzoeken en maagtabletjes, gaat het nu gelukkig beter en worden de kilometers iets makkelijker. We hebben er nu twee keer een 30 opzitten en laten we eerlijk zijn, die gingen echt goed. Deze week staat onze langste training op de planning: de 34. Stiekem heel benieuwd hoe dat deze zal gaan, want het is de laatste echte test tot de Chicago Marathon. Maar samen lopen maakt het een stuk makkelijker, omdat we elkaar dan kunnen motiveren. En samen afzien, is ook beter dan alleen.
Een marathon voorbereiden gaat natuurlijk niet alleen over kilometers maken. We moeten ook ons sociaal leven er op aanpassen. En dat is soms lastig. Aan een lange duurloop zijn we zo een halve dag kwijt en door de weeks staan er ook nog verschillende trainingen op het programma. Want het liefst loop ik drie keer in de week, ga ik ook nog een keer als hersteltraining zwemmen en vind ik krachttraining toch ook heel erg belangrijk, omdat blessures op de hoek liggen tijdens het lopen. We proberen onze trainingen zo goed mogelijk te plannen in onze werkweek, huishouden en sociale leven. Boodschappen doen en het huis poetsen na een lange duurloop is toch niet zo prettig hebben we gemerkt. Inmiddels hebben we een goede manier gevonden. We proberen het hardlopen en sporten te combineren met ons sociale leven. Door bijvoorbeeld met vrienden te lopen, deel te nemen aan een evenement of ergens anders te lopen waar dan een vriend(in) meefietst. Ook breng ik op vrijdagmiddag een bezoekje aan de sportschool met een vriendin. We sporten samen en kunnen dan ook meteen bijkletsen.
En nu? Nu tellen we af! Met nog maar één lange duurloop te gaan, twee halve marathons en wat korte trainingen, komt ons schema toch echt bijna ten einde. De twee halve marathons ga ik rustig lopen. De eerste is in Disney en de andere in Almere twee weken voor de marathon. Voorafgaand wilde ik een PR proberen bij de laatste, maar dat lijkt me toch geen goed idee. Het lijkt erop dat ik een beetje verstandiger word. We gaan er samen een gezellige, laatste duurloop van maken, zodat dat stemmetje die vraagt ‘hoe moet dat in Chicago?’ plaats maakt voor ‘ik kan dit!’.