Mijn naam is Arjen van Hijum. Ik ben gelukkig, heb een prachtige vrouw, twee fantastische kids en een bedrijf dat ik als mijn hobby ervaar. Een bedrijf dat ik ‘deel’ met mijn compagnons Ivo en Ewald, maar vooral als vrienden beschouw. Ik sport vaker dan ik wil, en minder dan ik zou moeten. Ik ben geen loper, ik sta net zo graag stil, stil bij hoogtepunten om mij heen. En toch hou ik ervan om mijn lichaam soms te testen, bovenal om te kijken of je tussen je oren sterker bent dan je lijf. Verandering is de enige constante die ik nastreef en een tikkeltje tegenslag op zijn tijd motiveert mij om beter te worden. Maar er zijn grenzen… In fysiek en mentaal opzicht. En een marathon brengt dit allemaal naar boven. Een marathon is meer dan een afstand, het is een levenservaring.
We schrijven november 2014. Twee jaar geleden schreef ik een column naar aanleiding van mijn finish van de New York Marathon:
“Totdat het tegendeel is bewezen ga je er vanuit dat je gezond bent. Tot het tegendeel is bewezen, ga je ervan uit dat iedereen om je heen gezond is. En wanneer je geconfronteerd wordt met het tegendeel, dan word je aan het denken gezet en wordt het tijd om écht iets te doen voor het goede doel.”
Lopen voor het goede doel
2 November 2014 rende ik samen met mijn broer Rutger de 42 kilometer en 195 meter voor het goede doel; Kika. Gemotiveerd door het kleine beetje wat we konden bijdragen aan de genezing van kinderen en het doen naar onderzoek omtrent de verschrikkelijke ziekte, relativeerde ik des te makkelijk de pijn die ik ervaarde tijdens de laatste kilometers op weg naar de finish. Hoewel ik een finish had gehaald, daarmee mijn bucket list had verkort en er duizenden euro’s op de rekening van Kika werden bijgeschreven, realiseerde ik mij tegelijkertijd dat de finish van het leven voor veel kinderen te vroeg komt en al zeker niet zonder grote hobbels wordt bereikt.
The New York Marathon… als je dit leest sta je waarschijnlijk open voor de droom om ooit deel te nemen aan dit prachtige event. Het is zelfs twee jaar later moeilijk te beschrijven hoe gaaf de sfeer is, hoe enthousiast de enorme hoeveelheden Amerikanen de lopers aanmoedigen, hoe klein je je voelt in de enorme stad, hoe groot je je voelt als je Central Park na circa 40 kilometer bereikt en hoe speciaal het is om de volgende dag met de medaille om je nek door de stad te paraderen en overal met alle egards wordt ontvangen.
Bizar
2014 was overigens een vreemd jaar. Oorspronkelijk was het idee om de Big Apple samen met Ewald en Rutger te gaan ‘bestormen´. Echter, Ewald werd ziek. Ewald kreeg kanker en voerde in 2014 een hele andere strijd dan hij had verwacht. Een strijd die verder ging dat drie keer per week trainen, een strijd die harder was dan de heuvels van NYC, een strijd die langer duurde dan de 4 uur en 45 minuten die ik aflegde.
Ewald zijn geest was sterker dan het lichaam en overwon. Hij overwon en presteerde het ook nog eens om als supporter mee te kunnen naar New York. Vaak heb ik tijdens het lopen gedacht: “Arjen, je kunt pijn hebben met dat rennen van je, maar er zijn toch echt mensen om je heen die nog veel meer pijn hebben ervaren dit jaar.” Gedreven door wat Ewald daar zag, ontstond een jaar later alsnog de ambitie om in 2016 zelf de medaille der medailles te gaan winnen.
Herbeleven van de New York City Marathon
Ewald & Ivo
We schrijven november 2016. Het is zondag, zondag 6 november. Vandaag is een dag waarin vele gevoelens elkaar afwisselen. Het mooiste is het heugelijke feit dat mijn vader vandaag 70 is geworden en we gisteren klein doch groots hebben gevierd. Tegelijkertijd is 2016 ook een jaar geworden waarin kanker centraal staat. Mijn schoonvader, die ik al bijna 20 jaar ken (sinds zijn dochter zich overgaf aan mijn gênante versierpogingen in 1996), lijdt aan longkanker. Iedere dag zie ik hem of denk ik aan hem en realiseer ik mij de noodzaak van onderzoek om deze ziekte te bestrijden.
Trotser dan ooit ben ik dan ook op mijn vrienden Ivo en Ewald. Zij vetrekken vandaag, 16 uur Nederlandse tijd vanaf Staten Island om voor zichzelf geschiedenis te schrijven. Na maanden van noeste arbeid, trainingsuren waar je ‘u’ tegen zegt, een Bourgondische levenswijze die on hold werd gezet en massagebezoeken die de fysiopraktijk heeft doen floreren, werd de marathon volbracht.
Iedere 5 minuten opende ik de NYMarathon app om Ivo en Ewald stap voor stap te volgen. Ik voelde pijn bij het idee dat ze de Verrazano Bridge opliepen, ik kreeg kramp bij het idee dat ze halverwege de Queensboro bridge waren, en ik kreeg op afstand hongerklop bij het idee dat ze 5 uur niet gegeten hadden. Maar wat was ik trots.
Ewald en Ivo, geen afgetrainde goddelijke lichamen maar een mentale weerbaarheid die de kilo’s draagt. Ewald en Ivo, geen full time sporters maar ondernemers die in de spaarzame uurtjes die vrij zijn het maximale vroegen tijdens de training. Ewald en Ivo, mannen die een droom hadden om ooit de mooiste marathon van de wereld te lopen en meer dan 17 duizend euro bij elkaar liepen. Ewald en Ivo, mijn vrienden die zullen zeggen dat “het eens maar nooit weer was”, en toch over twee jaar weer de kriebels krijgen. Twee mannen die hebben bewezen dat het leveren van een gevecht heel veel winnaars kent.
PS: ben je nou niet zo’n loper maar snap je des te beter dat iedere euro welkom is voor Kika, doneer dan hier. Mijn/hun dank is groot! De strijd die veel kids moeten leveren is helaas vele malen groter dan het volbrengen van een marathon…
Interesse?
Inspireert deze blog jou om ook te gaan lopen voor een eigen goed doel naar keuze? Klik hier voor het contactformulier om in contact met ons te komen.
Heb je het contactformulier ingevuld? Wij nemen binnen 48 uur contact met je op. Voor vragen neem gerust telefonisch contact met ons op via 0413 337 776.