Wauw, over een halfjaar is het zover. Dan staat de marathon van Chicago op de planning, mijn vijfde marathon en mijn tweede Major. Een halfjaar, dat klinkt alsof het nog best lang duurt, maar tegelijkertijd klinkt het ook alsof het al bijna zover is. Mijn eerste vier marathons liep ik alleen, maar mijn vijfde gaat anders zijn. Ik ga samen met mijn vriend Erik de marathon lopen, in samenwerking met Marathonworld. Rotterdam 2019 is nu geen eindpunt meer, maar een start naar een volgende marathon dit jaar. Mijn road to Chicago ga ik voor Marathonworld bijhouden in een blog. Ik begin bij het begin; mijn marathon van Rotterdam.
Eerlijk is eerlijk, weer een marathon lopen vind ik eigenlijk toch wel spannend. Mijn eerste drie marathons, Rotterdam 2017 en 2018 en New York 2018, waren alle drie een feestje. Bij die drie heb ik van bijna alle kilometers genoten. Maar mijn vierde marathon was afzien. Ik heb zo afgezien tijdens deze marathon, dat ik eigenlijk nog niet moest denken aan een volgende. Dit terwijl de volgende al op de planning stond. De weg naar de marathon van Rotterdam was zwaar, maar de dag zelf was nog veel zwaarder. In de voorbereiding heb ik erg hard gewerkt aan mezelf en daarnaast een pittig trainingsschema gevolgd. Met goede moed stond ik zondag 7 april klaar in het startvak onderaan de Erasmusbrug. Ik had er zin, dit zou mijn marathon worden. Ik had er immers zo hard voor getraind. Nog even snel mijn staart goed doen en mijn muziek aanzetten en daar ging ik dan, op weg naar 42,195 kilometer genieten en opzoek naar mijn lieve supporters, die al klaar stonden met gekleurde ballonnen. De eerste tien kilometer vlogen voorbij. Ik zong wat liedjes mee en gebaarde met mijn vader, die
stukken mee fietste, hoe dat het ging. Ik lag op schema, was niet te snel begonnen en alles ging volgens plan. Dat het die dag warm was, zullen wel meer mensen gemerkt hebben. Zolang ik me aan mijn vooraf bedachte plan zou houden, dan zou die warmte mij niet te pakken krijgen. Althans, dat dacht ik. Toen de eerste tien kilometer erop zat, keek ik uit naar de vijftien kilometer. Daar zouden familie, vriendinnen en Erik staan. Vrolijk rende ik voorbij met een grote grijns en riep ik ‘het gaat goed!’.
Zo, vijftien kilometer gelopen, nog maar zevenentwintig te gaan. Ik keek om me heen en vond het allemaal prachtig, tot ik bij 18 kilometer mijn gelletje pakte en ziek werd. Deze was er net zo snel weer uit als dat die erin ging. Geen goed teken, maar ondanks dat ik me meteen al niet meer lekker voelde, probeerde ik me voor te houden dat er nog niks aan de hand was. Gewoon even mijn tempo laten zakken en me daarna herpakken. Helaas lukte dit niet. Mijn misselijkheid bleef aanhouden en mijn maag deed enorm veel pijn. Hierdoor heb ik na 18 kilometer bijna geen water en eten meer genomen. Pas bij 26 kilometer, waar ik voor de tweede keer de Erasmusbrug op ging, durfde ik het eerlijk toe te geven aan mijn vader. ‘Het gaat niet zo goed vandaag, ik heb erg last van mijn maag, ik laat mijn plan gaan en probeer de marathon uit te lopen’. Of pap mij verstond, weet ik eigenlijk niet eens, want na de brug was ik hem kwijt. De eerste tranen kwamen in mijn ogen, omdat mijn lijf zo hard protesteerde. Mijn zus Lynn zou instappen bij het 30 kilometerpunt. Kilometers aftellen, dat doe ik eigenlijk nooit. Maar nu heb ik elke meter voorbij zien gaan op mijn horloge. Elke meter was er eentje dichterbij Lynn. Mijn tempo kon ik niet meer vasthouden en toen ik bij Blaak de tunnel uitkwam, kreeg ik ook nog kramp in mijn kuiten. Logisch, ik had na de 18 kilometer bijna niet meer gegeten en gedronken en dat met dat warme weer. Eenmaal bij mijn zus aangekomen, stopte ik. Mijn hele lijf wilde eigenlijk niet meer verder. Ik huilde van de pijn. ‘Wat wil je doen?’ vroeg ze geschrokken. Ik heb er geen moment aan gedacht om te stoppen. ‘Al ga ik kruipend de Coolsingel over, we maken ‘m nu af ook’. Ik had al twaalf kilometer afgezien, die laatste twaalf kilometer konden dan ook nog wel.
De laatste twaalf kilometer waren verschrikkelijk. Hele stukken weet ik niet meer. Dat ik mijn familie, collega’s, vriendinnen en Erik heb gezien, weet ik nog wel. Maar de volgorde ben ik helemaal kwijt. Mijn tranen rolden over mijn wangen, want wat deed mijn maag pijn. Elke stap die ik zette, deed zeer. Maar toch wilde ik mijn marathon uitlopen. Uiteindelijk kwam ik, hand in hand met mijn zus, na 4:16:35 over de finish. Verre van de tijd die ik wilde lopen. Maar erger nog, ik kon er niet eens van genieten, iets wat ik normaal wel altijd kan met hardlopen. Ik was zo teleurgesteld in mezelf en in deze marathon.
Eenmaal binnen, voelde ik me niet veel beter. Na een aantal knuffels van familie, vriendinnen en Erik ging ik met niet één, maar twee medailles naar huis, want mijn zus vond dat ik haar medaille wel verdiend had. Trots was ik zelf nog niet, dat gevoel kwam pas na een week. Nu kan ik er met een glimlach naar terugkijken, want wat heb ik hard voor die medaille gewerkt. En, een marathon lopen op karakter is veel moeilijker dan het lijkt.
Inmiddels zijn we een maand verder en kan ik zeggen dat ik mijn hardloopplezier gelukkig weer heb terug gevonden. In de week na de marathon moest ik er niet aan denken om nog een marathon te lopen, terwijl Chicago al geboekt was. Een week lang heb ik niets gedaan. Als ik geweten had dat dit de nasleep zou zijn, dan was ik denk ik uitgestapt. Maar hé, al doende leert men. Inmiddels heb ik er weer een halve marathon, dit keer in Madrid, op zitten. Eentje zonder doel, geen druk maar gewoon lekker lopen en genieten van de stad. Ik heb 21,1 kilometer genoten van deze prachtige stad en het gezelschap van mijn zus.. Zo hoort hardlopen eigenlijk te zijn.
En nu? Nu gaat mijn, maar eigenlijk onze, road to Chicago dan toch echt beginnen. Op zondag 13 oktober loop ik daar mijn tweede Major. Niet alleen, maar samen met Erik mag ik mijn passie voor hardlopen en reizen combineren. De voorbereiding gaan we samen doen, net zoals de marathon.
Ik mag een wereldstad al hardlopend ontdekken, ik kijk er naar uit, mijn road to Chicago is begonnen!